Vest o smrti Dijega Armanda Maradone potresla je fudbalsku planetu, a svi se slažu da je čuveni Argentinac, uz Brazilca Pelea, bio najbolji fudbaler u istoriji.
Uprkos brojnim skandalima, kokainu i alkoholu, u Argentini i širom sveta zvali su ga „Bogom fudbala“, a uz neponovljive majstorije i golove koje je postigao pamtiće se i fantastičan „lob“ u Beogradu protiv Crvene zvezde 1982. godine u dresu Barselone.
Rođen je 30. oktobra 1960. godine u Lanusu i već sa 15 godina zaigrao je za prvi tim Argentinos juniorsa, sa 16 je debitovao u dresu Argentine, a sa 19 je prvi put bio najbolji fudbaler Južne Amerike.
Posle pet godina u matičnom klibu, 1981. se preselio u Boka juniors, a već sledeće u Barselonu, a potom u italijanski Napoli, sa kojim je u tada najjačoj ligi na svetu osvojio dve titule i stekao status božanstva.
Igrao je i za Sevilju, Njuels old Bojs, a karijeru je završio kod kuće, u Boki.
U reprezentaciji Argentine je ostavio najveći trag – „gaučose“ je vodio do svetske titule u Meksiku 1986. godine u najboljem izdanju nekog fudbalera na Mundijalima i velikim takmičenjima ikad.
Na meču sa Engleskom je postigao najpoznatiji gol u istoriji fudbala – čuvenu Božju ruku, kao i zvanično najlepši gol u 20. veku kada je predriblao „sve protivničke igrače“.
Četiri godina kasnije „vukao“ je ekipu do finala Mundijala u Italiji, a ostaće zapamćeno da je promašio u penal seriji u četvrtfinalu protiv Jugoslavije.
U SAD 1994. godine „pao“ je na doping testu, kada nije bila tajna da više uživa u alkoholu i kokainu nego u fudbalu.
Završio je karijeru sa 91 utakmicom u dresu Argentine i 34 gola.
Trenersku karijeru, u kojoj blago rečeno nije imao uspeha, započeo je u Tekstil Mandiju, zatim je kratko vodio Rasing, a od 2008. do 2010. i reprezentaciju Argentine.
Trenirao je i Al-Vasl, Deportivo Riestru, Fudžairu, Dorados de Sinaloa i Gimnasiju iz La Plate.
