„X-Men“, esencija američke strip kulture
Izdavačka kuća „Čarobna knjiga“, poznata po kvalitetnim i jasno profilisanim izdanjima, nedavno se okrenula i „esenciji“ pop kulture – Marvelovim stripovima – objavivši nekoliko obimnih izdanja stripova o Spajdermenu, Osvetnicima, Srebrnom letaču i grupi superheroja poznatih kao X-Meni.
Ljubiteljima serijala filmova „Iks Men“ (X-Men) ovo izdanje na više od 500 strana pružiće dobar uvid u početke grupe mutanata-superheroja okupljene oko Profesora Ksavijera, dok će oni koji do sada nisu imali prilike da se upoznaju sa američkim stripom (Marvel. DC Comics), uz „X-Men“ to učiniti na najbolji način.
Takozvano „esencijalno“ izdanje X-Mena zapravo je kompliacija reprinta stripova koji su objavljivani 1970ih.
Prvi X-Men stripovi objavljeni su 1963. godine i tada su superheroje činili Profesor X, Kiklop, Džin Grej, Zver, Ledeni, Anđeo, Haos i Polaris. Stripovi su ukinunti 1969. godine posle 93 izdanja i Marvel je kasnije prvih 20 epizoda odštampao objedinjene kao „Ešential Uncanny X-Men“.
Nekoliko godina kasnije, tačnije 1975. X-Meni su oživljeni, delimično sa novom ekipom i mnogo više su nalik filmovima u kojima igraju Patrik Stjuart, Ijan Mekelen, Hju Džejmen…
„X-Meni“ koje je objavila „Čarobna knjiga“ predstavljaju kolekciju prvih 30ak epizoda oživljene serije i čitaoci se tu upoznaju sa besnim kanadskim tajnim agentom Vulverinom, ruskim seljakom Kolosom, nemačkim cirkusantom Noćna Senka, Indijancem Žar Ptica, irskim drekavcem Banšijem i afričkom boginjom Storm. Iz „stare“ ekipe tu su i dalje Kiklop, Profesor i Džin Grej (Marvel devojka).
Zbog neophodnosti da se toliko likova predstavi u svega nekoliko šlajfni, likovi su samo grubo skicirani i kroz strip se ili razvijaju (Vulverin) ili nestaju (Žar Prica).
Prve avanture „novih“ X-Mena su zabavne, simpatične i duhovite na stripovski način, sa zlikovcima često samo u gaćama, sa plaštom i velikim pojasom koji govore stvari poput „Sada ću ubiti (ime jednog od X-Mena)“ i herojima koji uzvraćaju „Ne dok (ime drugog X-Mena) diše!“ i koji uz neviđenu količinu priče uspevaju da pobiju sve negativce i istovremeno se svađaju međusobno.
Sa dolaskom Krisa Klermonta (scenarista) i Džona Berna (crtež), kvalitet „X-Mena“ raste a baza obožavalaca se širi. Priče se sada račvaju na više strana, likovi govore recenice koje mnogi i danas ponavjaju, osim besa i osvete u igri su i druge emocije, ceo strip dobija pomalo mitski karakter iako i dalje završava stripovsku estetiku 1970-ih sa velikim frizurama i smešnim kostimima.
Iako se mnogi žale da je ovo prilično impresivno izdanje odštampano na lošem, novinskom papiru i u malom formatu zbog kojeg inače ružnjikavi crtež deluje još više nečitak, upravo to pruža šarm „X-Menima“ koji i jesu 1970ih bili novinski strip na jeftinom papiru koji su čitale generacije, barem u SAD.
