Aristotelov spis „O nastajanju i nestajanju“

Izdavačka kuća „Dereta“ koja je u boljim vremenima objavljivala značajan broj dela o filozofiji sada je štampala novi prevod Aristotelovog spisa „O nastajanju i nestajanju“.
Ovo delo pripada segmentu spisa koji se nazivaju ezoteričkim. U njemu Aristotel nastoji da pruži odgovore na pitanja o pranačelu, odnosno o večitosti elemenata i načinu njihovog nastanka, produbljujući uvid u pojmove dodira, delovanja, trpljenja i mešanja, ali pre svega bavi se kretanjem u prirodi: nastajanjem i nestajanjem.
Njegova razmišljanja istražuju promene kvaliteta, rasta i opadanje, analizirajući učenja drugih filozofa – Platona, Anaksagore, Empedokla, Demokrita i Leukipa.
Aristotel je rođen 384. pre nove ere i umro 322. , a bio je najsvestraniji i najuceniji grcki filozof koji se smatra jednim od najuticajnijih licnosti antike.
Rođen je u makedonskom gradu Stagira, na Halkidikiju, na severnoj periferiji klasicne Grcke. U svojoj osamnaestoj godini, pošao je na Platonovu akademiju u Atini i ostao je tamo do svoje tridest sedme godine. Njegovi rukopisi pokrivaju mnoge teme – uključujući fiziku, biologiju, zoologiju, metafiziku, logiku, etiku, estetiku, poetiku, pozorište, muzuku, retoriku, lingvistiku, politiku i vladu – i cine prvi sveobuhvatni sistem zapadne filozofije.
Nakon Platonove smrti, Aristotel je napustio Atinu i, na zahtev Filipa Makedonskog, podučavao je Aleksandara Velikog počevši od 343 p.n.e. Prema pisanju britanske enciklopedije „Aristotel je bio prvi istinski naučnik u istoriji …i svaki naucnik mu duguje.“
Podučavanje Aleksandra Velikog je pružilo Aristotelu mnoge mogućnosti i obilje materijala. On je osnovao biblioteku u Liceju koja je pomagala u produkciji mnogih od njegovih stotina knjiga.
Činjenica da je Aristotel bio Platonov ucenik je doprinela njegovom ranom gledi?tu platonizma, medutim nakon Platonove smrti, Aristotel se uronio u empirijska izucavanja i udaljio se od platonizma u korist empirizma.
On je verovao da svi ljudski koncepti i svo njihovo znanje ultimativno bazirani na percepciji. Aristotelovo gledište na prirodne nauke predstavlja podlogu u osnovi mnogih njegovih radova.
Aristotelovi pogledi na fizicke nauke temeljno je oblikovalo gledište srednjovekovnih učenjaka. Njegov uticaj doseže do renesanse i nije bio sistematski zamenjen do prosvjetiteljstva i teorija kao što je klasična mehanika.
Neka od Aristotelovih zooloških opažanja, kao što je reproduktivna ruka oktopusa, nisu potvrdena, niti osporena do 19. veka. Njegovi radovi sadrže najraniju poznatu studiju logike, koja je inkorporirana u kasnom 19. veku u modernu formalnu logiku.