U martu mesecu imamo izuzetnu priliku da ugostimo jedno bosansko-hercegovačko pozorište, čuveni Kamerni teatar 55 iz Sarajeva i njegov ansambl sa predstavom Sjećaš li se Doli Bel, po kultnom tekstu Abdulaha Sidrana, u režiji i adaptaciji našeg reditelja Kokana Mladenovića; dramaturg je Vedran Fajković, kostimografkinja i scenografkinja Adisa Vatreš Selimović, kompozitorka Irena Popović, inspicijent Senad Bešić i producent Mirza Muzurović. Predstava koja je premijerno postavljena 2019. godine je već učestvovala na sedam takmičarskih festivala i na njima osvojila 40 nagrada, kako za predstavu u celini, tako i u različitim kategorijama, za režiju, muziku, scenografiju, a i glumci su pojedničano dobili nagrade, a najviše Emir Hadžihafizbegović, koji je osvojio i „Zoranov brk“, što je svakako preporuka da se predstava pogleda. Publika u Srbiji je predstavu mogla da vidi na festivalima „Dani Zorana Radmilovića“ u Zaječaru i na Jugoslovenskim pozorišnim susretima u Užicu, a u Beogradu će moći da je vidi 6. marta 2020. u 19.30 na našoj Velikoj sceni. U predstavi igraju: Emir Hadžihafizbegović, Gordana Boban, Mirsad Tuka, Tatjana Šojić, Davor Golubović, Elma Juković, Muhamed Hadžović, Admir Glamočak, Sabit Sejdinović, Amar Selimović, Saša Krmpotić, Sin Kurt.
SJEĆAŠ LI SE DOLI BEL je priča o iskrenoj boli prve ljubavi, o neminovnom odrastanju, te o ogoljivanju jednog utopističkog društvenog sistema u koji su mnogi slepo verovali, i u kojeg su se, nažalost, razočarali. Priču posmatramo iz perspektive Sabahudina Zolja, svima nama više poznatog kao Dino, ali iz današnjeg vremena, kroz višedecenijsku distancu kaleidoskopski profiltrirane kutije sećanja, koja se, na samom početku predstave simbolički i otvara, te nas vrtoglavo, kao na vrteški, nosi u jedno vreme kojeg više nema, među ljude koji nisu tu. I svega tu ima. I boli, i užitka, i tuge, i radosti, pesme i suza. I sve je prekriveno jednom patinom prošlosti o kojoj mnogi još sanjaju a drugi je kunu. Svaki novčić ima tri strane. SJEĆAŠ LI SE DOLI BEL otvara tako mnogo pitanja, pokreće tako mnogo tema, da bi za odgovoriti na njih bila potrebna još jedna knjiga, još jedna predstava, još jedan tekst. Ovako, suočeni sa tim emotivnim uraganom sećanja, možemo samo prepustiti se bujici, i zajedno sa svim likovima, otići na jedno daleko, daleko putovanje u prošlost i dozvoliti sebi da i sami malo ‘preberemo kutije sećanja’. Ko zna kakve se sve tamo drangulije kriju?
Kokan Mladenović, reditelj, rođen u Nišu, 30.aprila 1970. Godine 1977. primljen u Savez pionira Jugoslavije i pobijedio na takmičenju „Čitalačka značka“. Nakon smrti J.B. Tita, 4.maja 1980. godine, upisao se u knjigu žalosti odmah posle učiteljice, kao predsednik razredne zajednice. Od 1981-1983. trenirao fudbal u FK „Proleter“ iz sela Donja Vrežina, a od 1983-1988, branio za omladinski tim „Radničkog“ iz Niša. Radio kao pionirski instruktor, bio urednik časopisa „Instruktor“, kucanog na matricama i umnožavanog u 500 primjeraka na geštetneru. Dva puta nosio Saveznu štafetu mladosti, dva puta bio na radnim akcijama i dva puta predstavljao grad Niš, kao mladi pesnik, na Festivalima bratstva i jedinstva. Završio Srednju glumačku školu u Nišu, u klasi Mime Vuković Kurić. Za vrijeme studija pozorišne režije na FDU u Beogradu, u klasi Miroslava Belovića i Nikole Jevtića, izdržavao se radeći kao novinar studentskog lista Pressing. Režirao stotinjak pozorišnih predstava. Ima ćerku. Stanuje u Beogradu. Živi u Jugoslaviji.
Emir Hadžihafizbegović rođen je 20.08.1961. u Tuzli. Osnovnu i srednju školu završio je u Tuzli. Akademiju scenskih umetnosti u Sarajevu upisuje 1982. godine i diplomira 1986. godine u klasi profesora docenta Emira Kusturice. Nakon diplomiranja živi i radi u Sarajevu. Bio je asistent, docent i profesor na predmetu gluma na Akademiji za pozorište i film u Tuzli. Jedno vreme je bio savetnik za kulturu federalnog premijera, da bi i sam postao Ministar kulture i sporta za kanton Sarajevo u trajanju od 5 godina. 2012. postaje prvak Kamernog teatra 55, da bi 2016. godine postao i njegov direktor. U svom umetničkom radu ostvario je 63 igrana filma od kojih su mnogi dobitnici svetskih nagrada. Za 25 godina rada u teatru. na filmu i u ostalim medijima ostvario je preko 100 raznih uloga, blizu 40 pozorišnih premijera i 2500 predstava je izveo pred publikom. Filmovi koje je radio osvojili su prestižne svetske nagrade na internacionalnim festivalima, filmske projekte je radio u celoj regiji, dobitnik je 15 internacionalnih filmskih nagrada širom sveta.
Autor je četiri samostalna projekta koja je napisao, režirao ih i u njima igra glavne uloge. Sa njima je obišao skoro ceo svet. U toku je prevođenje njegovih autorskih projekata na turski, katalonski i slovenački jezik.
Kamerni teatar 55 osnovao je 1955. godine u Sarajevu veliki pozorišni reditelj, producent i teoretičar, Jurislav Korenić, u traganju za novim teatarskim izrazom, te iz potrebe za drugačijim teatarskim profilom od onoga koji je preovladavao u većini pozorišta tadašnje Jugoslavije. Taj novi, inovativan i tragalački pristup u teatarskoj produkciji predstavljao je stremljenje prema evropskoj avangardi toga vremena.
Tokom godina, ovaj teatar je stekao veliki ugled koji je prevazišao granice Bosne i Hercegovine kao teatar visokih umetničkih standarda sa izuzetnim glumačkim ansamblom. U proseku oko 13.000 ljudi tokom godine pogleda predstave teatra, a kapacitet dvorane Kamernog teatra je 160 mesta. Predstave igraju u svim zemljama regiona kao i u drugim državama Evrope.
Sa svojim isturenim scenskim prostorom kojeg s tri strane okružuje publika (tzv. ‘thrust stage’) Kamerni teatar 55 ima privilegiju da može uspostaviti intimniji odnos sa svojom publikom za razliku od klasičnih scena sa tzv. rampom. Ta intimnost se manifestovala na najemotivniji način tokom rata devedesetih godina prošlog veka. Ljudi su u ogromnom broju dolazili na predstave i događaje pod svetlošću sveća u Kamerni teatar 55 koji je postao hram duhovnog otpora i ozdravljenja za sve ljude bez obzira na njihovo versko i nacionalno poreklo. Sva dešavanja u Kamernom teatru bila su prepuna posetilaca, uprkos opasnostima po život sa kojima su se suočavali.
Danas, nakon gotovo šest decenija postojanja, Kamerni ima stalni ansambl od 20 glumaca, ali i gostujuće umjetnike, tako da tu često rade vrhunski glumci, reditelji, pisci i umetnici koji nisu direktno vezani za teatar, kako domaći tako i internacionalni. Svoju ulogu teatar vidi u pomirenju i približavanju naroda, te u uspostavljanju saradnje i razmene sa kolegama u drugim zemljama i kulturama.
