Veče posvećeno nedavno preminulom glumcu Feđi Stojanoviću sinoć je upriličeno u matičnom pozorištu Ateljeu 212 u vidu scenskog čitanja njegove monodrame “Ja, Feđica”, koju je planirao da izvede kada prođe čitav period pandemije.
Projekat je izveden u okviru pratećeg programa festivala BELEF, u rediteljskoj postavci glumca Erola Kadića, a veoma nadahnuto i emotivno su dramski prvenac pokojnog glumca čitale njegove kolege – Aljoša Vučković, Gorica Popović, Gordan Kičić i Jelena Gavrilović, uz pijanistu Vladimira Maričića i slikara Ljubisava Milunovća.
Multimedijalni program je uključio čitanje pozorišnog komada i muziku, jer je svaki od četvoro glumaca otpevao neke od neprolaznih pesama koje je Feđa Stojanović voleo da interpretira (“Devojko mala” iz filma “Ljubav i moda”, kasnije – grupa “Idoli”, “O mladosti” – Arsen Dedić, i druge numere).
Scensko čitanje dela “Ja, Feđica” u režiji Erola Kadića na velikoj sceni „Mira Trailović“ je upravo evociralo uspomene ne samo na život neprežaljenog glumca, već i neprevaziđene upravnice Ateljea 212, rediteljke, osnivačice BITEF festivala, čije ime nosi upravo teatarska scena.
Upoznavanje Feđe i velike umetnice Mire Trailović koja ga je preko noći dovela iz JDP-a u Atelje 212, njegov mukotrpni početak karijere u tom legendarnm pozorištu gde je dobijao uglavnom veoma sitne i nezapažene uloge, pretežno policajaca, neke su od duhovitih tema koje su provejavale kroz monodramu. Napisan tekst nema raspisane dijaloge, već je pisan u prvom licu u vidu knjige uspomena, više kao autobiografija, ili kraći roman, te je jedina forma za glumca mogla biti monodrama.
Aljoša Vučković je sa najviše stila i scenske, vokalne ubedljivosti predstavio odlomke dela svog kolege, koji je pisao o svojim mladalačkim ljubavima, ranim jadima, sećanja na vreme kada je kao sasvim mali bio omiljen u društvu, posebno kod lepšeg pola, zbog svoje sposobnosti da bude zabavan i uvek zanimljiv, što će ga voditi ka karijeri glumca, a prvo je upisao prava.
Iz trećeg plana je delovala Jelena Gavrilović, koja se tek u nekoliko kraćih segmenata uključila u priču, igrajući samu sebe u sceni sa Aljošom, koji je tada glumio Feđu.
Gorica Popović i Gordan Kičić su dočarali vreme koje je Feđa opisivao u svojoj ispovesti, posebno je ostala upečatljiva ljubavna priča koju je svojevremeno imao sa damom iz Teherana (Iran), zbog koje nije želeo da se vrati u Jugoslaviju, već je ostao tamo neko vreme.
Prijatelji iz detinjstva, portret školskih dana, presek glumačke karijere, druženje sa velikim Zoranom Radmilovićem i nadmetanje sa njim oko toga ko će tumačiti ulogu Ujka Vanje u Zoranovoj režiji, činili su zanimljivu okosnicu čitanja drame – ispovesti, kao koktel smeha i tuge u publici.
Ovo izvođenje posvećeno je uspomeni na dramskog umetnika koji je bio tražen u mnogim teatrima prestonice i po Srbiji, te ga je publika mogla gledati, osim u matičnom Ateljeu 212, i u komadima Madlenianuma, JDP-a, Malog pozorišta “Duško Radović”, Zvezdara teatra, UK Vuk.
Feđa Stojanović (1948-2021) u poslednjem periodu je bio profesionalno veoma vredan, imao je naslove na repertoaru JDP-a (“Zašto je poludeo gospodin R?”), Zvezdara teatra (“Ljubav u Savamali”), dok je u vreme pandemije imao i jednu premijeru u Ateljeu 212 – “Da bog da te majka rodila” Vedrane Rudan, u režiji Tatjane Mandić Rigonat.
Veče scenskog druženja sa posthumno prezentovanom dramom značajnog glumca zapravo je bilo simbolično podsećanje i na sve koji su nas napustili u ovim teškim vremenima pandemije, pre svega dramski umetnici i muzičari.
PHOTO: Milan Maričić/ATA Images
