Malo pozorište „Duško Radović“ je u toku svog višedecenijskog postojanja negovalo različite žanrove, korišćenjem mnogih lutkarskih formi od marioneta, ginjola, javajki, lutki na štapovima, teatra senki, maski, crnog teatra, apstrakcije i mnoge druge.
Konfrontiranje lutke i glumaca kao živih partnera, pojavljuje se upravo i u predstavi za decu „Ukradeni princ i izgubljena princeza“, u režiji Branislave Stefanović.
Predstva je nastala po drami američkog pisca Dena Totera, i bavi se velikom nepravdom: „U davna vremena postojao je drevni običaj po kom carski tron može da nasledi samo dečak!“
Rediteljka Branislava Stefanović je za režiju predstave „Ukradeni princ i izgubljena princeza“, 2021. godine dobila je nagradu „Slobodanka Caca Aleksić“.
Opširnije o predstavi:
https://www.malopozoriste.co.rs/predstave/ukradeni-princ-i-izgubljena-princeza
________________________________________
Primož Jesenko slovenački teatrolog i gost ovogodišnjeg Bitef festival, u okviru show casea pogledao je i predstavu “Ukradeni princ i izgubljena princeza” i njenoj analizi posvetio deo svog teksta:
„(…) Četvrta odgledana predstava (na Bitefu) bila je „dramolet u kineskom maniru“ Ukradeni princ i izgubljena princeza Dena Toteroa, američkog dramatičara i scenariste iz razdoblja između dva svetska rata, koji je za Malo pozorište „Duško Radović“ adaptirala, režirala i koreografirala Branislava Stefanović. Neobično živa, dinamična predstava, puna lucidnog i otkačenog humora (npr. lik pripovedačice koja se svaki put najavljuje vrištećim uvodom), kroz ritmizirano kombinovanje elemenata tradicionalnog kineskog pozorišta (npr. uvođenje dugačke lutke zmaja, efektno korišćenje scenske dubine, akrobatske veštine) i elemenata komičnog vodvilja (gegovi, živa muzička pratnja) evocira drevnu priču po kojoj je carski presto smeo da nasledi isključivo dečak. Scensko događanje publiku u potpunosti obuzima, i zato može s lakoćom da primi, za srpsko društvo još uvek nimalo podrazumevajuću, poentu o nepodobnosti mizoginije ili o društvenom integrisanju ljudi s posebnim potrebama, što rediteljka sjajno uvodi kroz dva gluvonema aktera, koji su ravnopravni deo scenskog događanja. Sve je to u skladu s naglašenim motom Bertolta Brehta o nužnosti da prividno podrazumevajuće utvrđene vrednosti svaki put iznova promislimo. Značajno je da se, baš tog dana, glavna vest u beogradskim medijima odnosila na gnev žena zbog prevremenog puštanja na slobodu višekratnog silovatelja. (…)“
Primož Jesenko, Izaći iz slepe ulice (56. Bitef):
https://veza.sigledal.org/kritika/stopiti-iz-slepe-ulice-r
*Sa slovenačkog prevela Katarina Pejović
Foto: Belkisa Abdulović
